Η Βένια Δημητρακοπούλου περνά από την πέτρα και την εξωστρεφή χειρονομία της ελεύθερης λάξευσης της προηγούμενης έκθεσης στην εσωστρεφή και λεπτοφυή χειρονομία που απαιτεί το εύθραυστο και ευαίσθητο χειροποίητο χαρτί. Κυρίαρχα θέματα η εμμονή, η επανάληψη που μέσω της δημιουργικής πράξης καταλήγει στη λύτρωση. Παρόμοια έργα με αυτά της πρώτης ενότητα παρουσιάζονται και στην δεύτερη ενότητα της έκθεσης, στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών. Σε αντίθεση όμως με την πρώτη ενότητα, εδώ είναι τοποθετημένα –ταξινομημένα θα έλεγε κανείς– με το συμβατικό τρόπο μιας έκθεσης στους τοίχους της αίθουσας.